ر سینمای اکسپرسیونیسم ، میزانسن مهم ترین جلوه فیلم به شمار می آمد. در این سینما ، حالات انسانی همه وجوه میزانسن را تحت تاثیر قرار می دهد ، یعنی " بیرون " تحت تاثیر حالات " درونی " انسانی قرار می گیرد.

مولفه های میزانسن اکسپرسیونیسم:

1. صحنه:

در فیلمهای اکسپرسیونیستی، درون انسانی به همه وجوه میزانسن تسری پیدا می کند. در سال‌های ۱۹۲۰، در وصف فیلمهای اکسپرسیونیستی غالباً اشاره می کردند که دکورها بازی می کنند یا با حرکات بازیگران در می آمیزند. دکور نه تنها به عنوان یک عنصر زنده عمل می کرد بلکه بدن بازیگر نیز به عنصر دیداری بدل می شد.

خصوصیت‌های صحنه های اکسپرسیونیسم:

1.1. همنشینی شکل‌های مشابه در ترکیب ‌بندی تصویر: یکی از شگردهای معمول فیلم‌های اکسپرسیونیستی قرار دادن ادم‌ها در کنار درخت‌های از شکل افتاده است به نحوی که این دو شکل مشابهی بسازند.

1.2. استفاده از دکورهای غیر معمولی که نشان دهنده دورن انس، مانند:

1.2.1. خانه‌ها غالباً نوک تیز ، معوج و عمدتا مثلثی هستند، مانند فیلم "مطب دکتر کالیگاری"

1.2.2. سقف های سنگین و کوتاه، مانند فیلم "پیکره های مومی"

1.2.3. راه پله های خمیده و نااستوار و گاه ترک خورده، مانند فیلم "پیکره های مومی"

1.2.4. استفاده از اثاثیه و اسباب غیر واقعی مانند صندلی های بلند، دفتر بزرگ

1.2.5. زمین نا صاف و شیب دار

1.2.6. آسمان سطح رنگ باخته ای است که بر آن درختان خشک عجیب نقش بسته شده است

1.3. استفاده ا ز تصاویر عجیب و غریب ساختمان‌های سیاه که روی پارچه نقاشی شده بود.



2. بازیگری

2.1. این یک واقعیت است که بازی اکسپرسیونیستی تعمداً اغراق شده و موکد بود تا با سبک کلی میزانسن سازگار باشد.در نماهای عمومی حرکات بازیگران گاه به رقص می ماند و بازیگران در مسیرهایی حرکت می کردند که دکور مجبورشان می کرد، مانند بازی رقص مانند "کنرا دفایت" در نقش "سزار خوابگر".

2.2. به طور کلی، در فیلمهای اکسپرسیونیستی بازیگران هیچ کوششی برای خلق جلوه رفتار طبیعی نمی کنند؛ غالباً بریده، بریده حرکت می کنند، ناگهان دست یا بدن خود را حرکت می‌دهند، درنگ می کنند و با دست حرکات ناگهانی می کنند.بازی این بازیگران را باید با ملاکهای بازی واقع گرا داوری کرد، بلکه باید دید این حرکات چگونه با میزانسن عمومی جور در می آیند.

2.3. اغلب بریده بریده راه می روند ، ناگهان دست یا بدن خود را حرکت می دهند



3. نورپردازی

3.1. استفاده از لکه های سیاه و بزرگ به جای نورهای روشن و ظریف

3.2. نورپردازی به صورت تخت و هموار

3.3. استفاده از سایه روشن برای از ریخت انداختن بیشتر آدم ها و اشیا

3.4. ایجاد تضاد بین سیاهی و روشنی

3.5. سایه های بزرگ ادم ها و اشیاء، مانند سزار در فیلم مطب دکتر کالیگاری، وقتی می خواهد دختر را به قتل برساند، ابتدا سایه بزرگ او دیده می شود که بر روی دختر می افتد. (کارگردانان بعدی توانستند خصوصیت هشداردهنده کنگره ها، درختان، پشته های کشتزارها، سایه ها، مثلث ها و خطوط دندانه دار را نمایان کنند.)

3.6. نورپردازی پراکنده

3.7. نورپردازی سنگین



4. لباس

4.1. لباس چسب

4.2. لباس عجیب و غریب



5. گریم

5.1. چهره ها اغلب ترسان و مضطرب تصویر می شد، مانند گریم "لیل داگور" در فیلم "مطب دکتر کالیگاری"، که سفید یک دست بود، چشمان سیاه و موهای سخت مشکی که آن را احاطه می کند.

5.2. گریم های بسیار سنگین

5.3. گریم های نامتعارف هنرپیشه ها



مطمئنا این خصوصیاتی که از فضای میزانسن اکسپرسیونیسم بر شمرده شد با تصور ما از واقعیت متعارف منطبق نیست. در واقع فیلم ساز قصد داشته برای نشان دادن یک فضای جنون آمیز که توسط یک دیوانه به وجود آمده همه چیز را انتزاعی کند و برای این کار قراردادهای نقاشی و تئاتر اکسپرسیونیستی را به خدمت گرفته و وظیفه القای تخیلات یک دیوانه را به عهده آنها گذاشته است.



بهترین نمونه های سینمای اکسپرسیونیسم :

مطب دکتر کالیگاری - رابرت وینه - ١٩٢٠

الگول - هانس ورکمایستر - ١٩٢٠

گولم - پل وگنر - ١٩٢٠

اصل - رابرت وینه - ١٩٢٠

از سحر تا نیمه شب - کارل هاینتس - ١٩٢٠

تورگوس - هانس کوبه - ١٩٢٠

مرگ خسته - فریتز لانگ - ١٩٢١

خانه ای بر ماه - کارل هاینتس - ١٩٢١

دکتر مابوزه قمار باز - فریتز لانگ - ١٩٢٢

نوسفراتو - مورنائو - ١٩٢٢

سایه ها - آرتور رابیسون - ١٩٢٣

گنج - جی دابلیو پابست - ١٩٢٣

راسکولنیکوف - رابرت وینه - ١٩٢٣

روح زمین - لئوپولد یسنر - ١٩٢٣

سوار سنگی - فریتز وندهاوزن - ١٩٢٣

مجسمه های مومی - پل لنی - ١٩٢۴

نیبلونگن - فریتز لانگ - ١٩٢۴

دست های ارلاک - رابرت وینه - ١٩٢۴

تارتوف - مورنائو - ١٩٢۵

وقایع نگاری خانه خاکستری - آرتور فون گرلاخ - ١٩٢۵

فاوست - مورنائو - ١٩٢۶

متروپلیس - فریتز لانگ - ١٩٢٧