اریکسون سن 3 تا 6 سالگی را سن ایتکار در برابر احساس گناه می داند :
در این مرحله کودک فعالتر می شود و شروع به یک سری فعالیتهای ایتکاری می کند بی توجهی به ایتکارهای کودک و تقویت نکردن آنها باعث سرکروب شدن تمایلات خلاقانه می شود که بی هدفی و کم جراتی را در آینده باعث می شود
در این دوره کودک سئوالات زیادی می پرسد که والیدن باید پاسخ های مناسبی بدهد تا روحیه پژوهشگری تقویت شود.

همچنین نوعی کنجکاوی به وضعیت جنشی خود دارد
سخت گیری بیش از حد باعث احساس گناه در او می شود
اریکسون سن 6 تا 12 ساگلی را مرحله سخت کوشی در برابر احساس حقارت می نامد :
در این مرحله آمادگی کسب مهارتهای تحصیلی مثل خواندن و نوشتن و کسب مهارتهای اجتماعی را پیدا می کند در این مرحله باید به حس لیاقت و کفایت در کودک اهمیت داده شود اگر او را با دیگران مقایسه کنیم ، احساس حقارت در او به وجود می آید
سن 12 تا 20 سالگی مرحله نوجوانی است و دوره وحدت هویت در برابر بی هویتی است :
در این مرحله نوجوان به دنبال هویت عقیدتی خود می باشد اگر دچار بحران شود دچار احساس پوچی و احساس تنهایی و از خود بیگانگی می شود و نتیجه آ« عدم توانایی در انتخاب شغل و ادامه تحصیل است .
سن 20 تا 25 سالگی مرحله بزرگسالی است که مرحله صمیمیت در برابر انزواست :
هدف اساسی در این مرحله دریافت صمیمیت می باشد در صورتی به محبت واقعی دست پیدا می کند که توانسته باشد به هویت خویش دست یابد به عبارتی به هماهنگی درونی رسیده باشد
صمیمیت به معنای عشق به دیگران و داشتن تجابرب مشترک با آنانم توانایی شخص در هماهنگ ساختن هویت خود با دیگران بدون ترس باز این که هویت خویش را از دست بدهد .
مرحله میانسالی مرحله مولد بودن در برابر بی حاصلی است >> سن 35 تا 60 سالگی
در این دوره افراد سعی می کنند در رشد اجتماعی نوع بشر سهیم باشند و نسبت به نسل آینده احساس مسئولیت می کنند فردی که نسبت به دیگران حالت بی تفاوتی دارد و صرفا به ارضاء خواسته های خود اهمیت می دهد به تدریج غناء درونی خود را از دست می دهد و دچار فقر درونی می شود .
بعد از سن 60 سالگی مرحله ی پیری است که نام مرحله عروج خود در برابر ناامید است :
فرد اگر در این مراحل گذشته را خوب طی نکرده باشد دچار حسرت و ناامیدی می شود .